تصور کنید مجبور باشید بازوهای خود را به مدت ده ماه
کامل باز نگه دارید تا در هوا باقی بمانید. این دقیقاً همان مدت زمانی است
که پرستوی معمولی قادر است بدون فرود آمدن به پرواز ادامه دهد. رونالد
لاکلی در دهه ۱۹۷۰ این فرضیه را مطرح کرده بود که پرستوهای معمولی ممکن است
چنین توانایی خارقالعادهای داشته باشند، اما اثبات علمی این نظریه تا سال
۲۰۱۶ و توسط تیم تحقیقاتی دانشگاه لوند سوئد به تأخیر
افتاد.
بر
اساس گزارش فرادید، محققان برای بررسی این پدیده، ۱۳ پرستوی بالغ را با
استفاده از دادهنگارهای کوچک مجهز به شتابسنج زیر نظر گرفتند. این
ابزارها فعالیت پرواز پرندگان و موقعیت مکانی آنها را از طریق حسگرهای نوری
ثبت کردند. برخی از این پرندگان طی چندین سال مهاجرت از سوئد به جنوب
صحرای آفریقا و بازگشتشان به طور مداوم ردیابی
شدند.
نتایج
این مطالعه شگفتانگیز ثابت کرد آنچه سالها به عنوان یک حدس مطرح بود
حقیقت دارد: پرستوهای معمولی عمده وقت خود را در آسمان سپری میکنند.
دادهها نشان داد پرندگان تحت مطالعه تنها دو ماه از سال را برای تولیدمثل
روی زمین ماندند. اگرچه برخی از آنها در ده ماه باقیمانده گاهبهگاه برای
مدت کوتاهی فرود آمدند، اما بیش از ۹۹.۵ درصد از کل زمان خود را در حال
پرواز بودند.
جالبتر اینکه سه پرستو تمام ده ماه مهاجرت را بدون حتی یک بار فرود آمدن
در هوا
گذراندند.
این
دستاورد با توجه به جثه کوچک پرستوها (حدود ۴۰ گرم) بسیار قابل توجه است.
محققان معتقدند تفاوت رفتار پرندگان در طول پرواز ممکن است به وضعیت
پرهایشان مرتبط باشد. بررسیها نشان داد پرندگانی که پرهای بال خود را نو
نکرده بودند در طول مهاجرت گاهی فرود میآمدند، در حالی که آنهایی که پرهای
تازه داشتند توانستند تمام مدت را در هوا
بمانند.
اندرس
هدنستروم، نویسنده اصلی این مطالعه توضیح میدهد: «تجدید پرها میتواند
نشانگر تفاوتهای ظریف در شرایط فیزیکی پرنده یا میزان آلودگی به انگلها
باشد که به نوبه خود بر رفتار پروازی هر پرنده تأثیر
میگذارد
اما
پرسش کلیدی اینجاست: چگونه این پرندگان کوچک قادر به تحمل چنین فعالیت
بدنی طولانیمدتی
هستند؟
پاسخ
در مصرف انرژی شگفتآور کم آنها نهفته است. پرستوهای معمولی در طول
پروازهای استقامتی خود با بهرهوری قابل توجهی انرژی مصرف میکنند که این
ویژگی کلید اصلی تحمل بینظیر آنهاست.